در دهه گذشته توسعه نانوکامپوزیت­های پلیمری جدید رشد قابل توجه­ای داشته است. در مقابل   کامپوزیت­های متعارف و معمول، نانوکامپوزیت­ها دارای ویژگی هستند که در آن از پرکننده­ای که حداقل در یک بعد دارای اندازه کمتر از nm100 باشد استفاده شده است. از جمله مزایای نانوکامپوزیت­های پلیمری این است که خواص متعددی به پلیمر اولیه می­دهد با وجود این که نسبت به دیگر تقویت کننده­ها

 محدودیت کمتری در فرآیند­پذیری آن ایجاد می­نماید[1]. کلید این ویژگی­ها در طراحی و رفتار نانوکامپوزیت­های پلیمری است که شامل اندازه و خواص نانو ذره پرکننده و سطح مشترک بین نانو ذره پرکننده و ماتریس  می­باشد[2].

در گذشته نه چندان دور پایه نانوکامپوزیت­های پلیمری جدید نانولوله­های کربنی[1] بود که تحقیقات وسیعی روی آن انجام گرفت. دسته شدن و تجمع ذاتی نانولوله­های کربنی  و هزینه بالای تولید آن  کاربرد این مواد را محدود کرده است[3]. در این میان گرافن[2] به عنوان یک جایگزین که نوید بخش تولید نانوکامپوزیت­های پلیمری جدید است توجه­ها را به خود معطوف کرده که ناشی از خواص عالی آن از جمله خواص حرارتی، الکتریکی، مکانیکی و فیزیکی می­باشد[4].

1-2- هدف

امروزه در بسیاری از کاربردهای مهندسی، به تلفیق خواص مواد نیاز است و امکان استفاده از یک نوع ماده که همه خواص مورد نظر را برآورده سازد، وجود ندارد. به عنوان مثال در صنایع هوافضا به موادی نیاز است که ضمن داشتن استحکام بالا، سبکی ، مقاومت سایشی و مقاومت در برابر نور ماوراء بنفش خوبی داشته باشند و در دمای بالا استحکام خود را از دست ندهند. از آنجایی که یافتن ماده­ای که همه خواص فوق را دارا باشد، دشوار است، بهتر است به دنبال روشی برای ترکیب خواص مواد باشیم، این راه حل همان استفاده از مواد کامپوزیتی است. در این پژوهش، فعالیت­های تحقیقی در زمینه تهیه نانوکامپوزیت­های هیبریدی رزول/گرافن/الیاف کربن صورت گرفت تا پارامترهای موثر در تهیه و ترکیب درصد بهینه آنها شناسایی شوند و سپس نقش صفحات گرافن بر روی پخت، مقاومت حرارتی، مورفولوژی و ساختار شیمیایی رزین فنولیک و همچنین چسبندگی رزین به الیاف و خواص مکانیکی حاصل از آن بررسی گردد.