الملل و النحل می‌نویسد:

«مبحث امامت همواره از صدر اسلام تا کنون یکی از مباحث مهم کلامی بین شیعه و اهل سنت بوده است. اختلاف پنجمی که در بین مسلمین رخ داد، درباره امامت بود. این اختلاف بزرگ ترین اختلافی بود که در میان امت روی داد. شمشیری در اسلام بر اساس قاعده دینی بیرون کشیده نشد؛ مانند شمشیری که به خاطر امامت از غلاف بیرون آمد.

مهاجرین و انصار درباره امامت اختلاف کردند. انصار گفتند: از میان ما امیری و از میان شما نیز امیری باشد و خودشان سعد بن عباده

 انصاری را برگزیدند. ابوبکر و عمر به سرعت خود را به سقیفه بنی ساعده رساندند. عمر گفت: در راه با خود فکر کردم، اکنون که به سقیفه رسیدم می‌خواهم فکرم را بگویم. ابوبکر گفت: فکرت چیست؟ بعد  عمر ابتدا خود با ابوبکر بیعت کرد. سپس مردم بیعت کردند و فتنه خاموش شد. عمر گفت: بیعت با ابوبکر ناگهانی بود، خداوند مردم را از شر آن حفظ کرد، از این پس هر کس دوباره شبیه آن را تکرار نماید او را بکشید. هر کس دوباره با فرد دیگری بدون مشورت مسلمانان بیعت کند، واجب است هر دو کشته شوند. انصار هم به خاطر روایتی که ابوبکر نقل کرد و گفت: رسول خدا6 فرمود: «ائمه از قریش هستند»، ساکت شدند و همه، به غیر از گروهی از بنی هاشم و ابوسفیان، بیعت کردند. علیA به علت سفارش پیامبر اکرم6 مشغول کفن و دفن رسول خدا بود، لذا مجال بیعت پیدا نکرد»[1].

این نزاع از آن زمان تا حال ادامه دارد. بلافاصله بعد از بیعت گروهی از مردم مدینه با ابوبکر، اعتراضات شروع شد. گروهی که این خلافت را شایسته حضرت علیA می‌دانستند، به شیعه معروف شدند و گروه مقابل آنها اهل سنت نام گرفتند و مساله امامت از مسائل مهم کلامی بین شیعه و اهل سنت گردید. متکلمان بزرگی از هر دو مذهب اسلامی مطرح شده‌اند. این تحقیق نقطه نظرات دو تن از این اندیشمندان به نام‌های خواجه نصیر الدین طوسی از شیعه و فاضل قوشچی از میان اهل سنت را در باب امامت مورد بررسی قرار داده است و به همه شبهات قوشچی بر ادله محقق طوسی، پاسخ داده است و ثابت می‌کند که بیشتر این شبهات را قوشچی از پیشینیان خود؛ چون عبدالجبار معتزلی، فخر رازی، تفتازانی، ایجی و میرسید شریف جرجانی گرفته است و در عین حال برخی از شبهات آنها را مطرح نکرده است و چه بسا خود به برخی از آن شبهات پاسخ گفته است.