ایجاد بستر مناسب برای جذب سرمایه‌گذاری خارجی در این زمینه باعث صنعتی شدن و جهانی شدن هر چه بیشتر این صنعت در کشور می‌شود. از جمله روش‌های ترغیب سرمایه‌گذاران می‌توان به اصلاح موادی از قانون کار، اعطای تسهیلات و امکانات ویژه برای سرمایه‌گذاری در این زمینه و حتی اعمال معافیت‌های مالیاتی اشاره کرد. با اعمال راهکارهای مذکور زمینه مناسب برای ارزآوری پوشاک ایرانی همانند سایر کشورها فراهم خواهد شد.

فصل پنجم : راهکارهایی جهت بهبود توان رقابتی صنایع خودرو سازی ونساجی

مبحث اول : ارائه راهکار رقابت صنایع خودرو سازی .

در این مجال راهکارهایی که به نظر جهت رقابت صنعت خودروسازی کشور پس از الحاق به سازمان تجارت جهانی مفید می‌باشد اعلام می‌گردد.

با توجه به شرایطی که پیش خواهد آمد می بایست شرکت‌های خودرو سازی داخلی سرمایه تخصیص یافته جهت افزایش ظرفیت تولید خود را کاسته و بر بخش های دیگر این صنعت بیافزایند. با کاهش ضریب سرمایه گذاری تخصیص یافته برای توسعه ظرفیت تولید می توان مازاد را به بخش های دیگر از جمله افزایش دانش کارکنان ، فناوری فرایند( تکنولوژی) ، خدمات پس از فروش و کاهش زمان تحویل محصول اختصاص داد.در سطور زیر بخش‌های دیگر این صنعت که می توان در آن ها سرمایه گذاری گردد مورد بررسی قرارخواهد گرفت :

۱) افزایش سرمایه گذاری جهت کاهش استراتژیک هزینه ها : صنایع خودرو سازی پس از پیوستن ایران به سازمان تجارت جهانی با افزایش سرمایه گذاری در بخش‌هایی که باعث کاهش استراتژیک هزینه هامی گردد؛ خواهد توانست به وسیله کاهش قیمت فروش خود، وضعیت بهتری را در بازار کسب کند. این امر می‌تواند با کاهش هزینه های سربار و نیروی انسانی ناکارآمد صورت بپذیرد که این پدیده نیز خود، از طریق توسعه فناوری فرایند و توسعه مهارت های یادگیری کارکنان کارآمد، توسط مدیران ارشد این صنعت صورت خواهد پذیرفت. همچنین کاهش هزینه های قطعات و مواد اولیه توسط چرخه تامین و پشتیبانی شرکت و کنترل تورم، توسط دولت نیز، تاثیر معنی داری در کاهش استراتژیک هزینه های صنعت خودرو سازی و افزایش سهم بازار آن دارد. سرمایه گذاری جهت ارتقای سطح کیفیت محصولات که از طریق سرمایه گذاری روی ارتقای سطح دانش کارکنان و توسعه تکنولوژی (فناوری فرایند ) صورت می پذیرد، برخلاف انتظار تغییر چندانی در سهم بازار صنعت خودرو سازی ، در زمان‌های بعد از پیوستن ایران ‌به این سازمان ایجاد نخواهد کرد. دلیل این امر را می توان به فقدان توانمندی مؤثر و فراتوانمندی ها در زیر ساخت های فنی و تکنولوژیک در زنجیره ارزش خودرو های تولیدی و نرخ رشد پایین آن و همچنین ذهنیت منفی ای که از سوی مشتریان بازار داخل درباره کیفیت این محصولات که در طول زمان در ذهن آنان نقش بسته است، نسبت داد.

۲) افزایش سرمایه گذاری جهت گسترش پایگاه های سرویس دهی و ارتقای سطح خدمت رسانی به مشتریان : سرمایه گذاری جهت گسترش پایگاه های خدمات رسانی در بازارهای داخلی وخارجی نیز می‌تواند دردراز مدت به میزان اندکی وضعیت سهم بازار خودرو های ایرانی را بهبود بخشد (اما روند نزولی آن کماکان ادامه دارد). این امر را می توان به بالا رفتن اهمیت شاخص خدمات(در آینده) در بازار داخل، نسبت به سایر شاخص های رقابت پذیری نسبت داد.

۳) افزایش سرمایه گذاری جهت کاهش زمان تحویل محصولات شرکت : با توجه به اینکه باید زمان تحویل محصولات سیر کاهشی داشته و به مقدار حداقل خود برسد، سرمایه گذاری بیشتر برای کاهش این شاخص جهت ارتقای سهم بازار، نمی تواند سیاست مناسبی به حساب آید. توجه ‌به این امر ضروری است که این کاهش، از یک سو ناشی از افزایش ظرفیت تولید است و از سوی دیگر ریشه در کاهش سفارشات از جانب مشتریان دارد. قبل از الحاق کامل ایران به سازمان تجارت جهانی و در فرصت زمانی موجود موصوف به زمان بسترسازی کنترل متغیرهای اقتصاد کلان همچون؛ تورم، اشتغال و بیکاری، تعرفه ها و موارد غیرتعرفه ای توسط دولت، می‌تواند به تقویت زیرساخت های رقابتی بخش صنعت خودروی کشور، کمک شایانی کند.

۴) استراتژی سرمایه گذاری مشترک با برخی خودروسازان صاحب برند: تقویت توان تکنولوژیک صنعت خودرو و در نهایت ورود به بازارهای جهانی، زمانی امکان پذیر است که خودروسازان کشورمان، مزیت و یا لایه‌های مزیتی ای را در خود ایجاد کنند که بتواند خلاء مزیتی شریک تجاری احتمالی شان را پرکند. همچنین تصمیم سازان و تصمیم گیران بخش صنعت خودرو بایستی توجه داشته باشند که با توجه به پایین بودن درآمد سرانه کشورمان، ضروری است سرمایه گذاری روی فناوری فرایند تولید در شرکت های خودرو ساز را به سمتی هدایت کند که به تولید محصولاتی مبادرت ورزند که علاوه بر کیفیت بالا، دارای مزیت قیمتی نسبت به سایر رقبای خارجی نیز باشد.

۵) تغییر ساختار مالکیت صنعت خودرو: به لحاظ دولتی یا خصوصی بودن و حرکت به سمت صادرات و همچنین تربیت متخصصان چند تخصصی با هدف تقویت قدرت چانه زنی در فرایند مذاکره با طرف های تجاری پس از عضویت دائم، به عنوان مهمترین اقدامات دولت در فاصله زمانی باقیمانده (زمان بسترسازی) پیشنهاد می شود. شرایط و الزامات رقابت جهانی در صنعت خودرو به گونه ای رقم خورده است که ورود ‌به این بازار مستلزم ارائه محصولات با کیفیت و سطح خدمت رسانی بالا و همچنین قیمت و زمان تحویل پایین است.همچنین اگر چنانچه اصلاحات زیربنایی در صنعت خودروی کشور انجام نشود، کاهش تعرفه پس از عضویت کامل، هم درآمد دولت را کاهش خواهد داد و هم به دلیل افزایش واردات، سطح تولید و اشتغال در صنعت خودرو کاهش خواهد یافت. این درحالی است که اگر صنایع جنبی و قطعه سازی برای صنعت خودرو نیز در نظر گرفته شود، پیامد مذبور می‌تواند تشدید شود.