بر پایه تحقیقات سازمان جهانی سلامت (WHO)، حدود 80 درصد مردم جهان برای درمان مستقیم و غیر‌مستقیم بیماری‌های خود از گیاهان دارویی استفاده می‌کنند (Shah et al., 2013)، به طوریکه در بسیاری از مناطق روستایی کشورهایی نظیر ایران، پاکستان و … از داروهای گیاهی جهت درمان بیماری‌هایی نظیر دیابت، بیماری‌‌های عفونی پوستی، اسهال، بیماری‌های تنفسی و .. استفاده می‌گردد (Ghaderian et al., 2007; Wazir et al., 2007; Pirzada et al., 2009).  یکی از گیاهان دارویی پرکاربرد در اکثر مناطق ایران، گیاه کَوَر (Capparis spinosa) می باشد که گونه مهمی از تیره Capparaceae با خواص دارویی، خوراکی و تزئینی فراوان می‌باشد. این گیاه که راسته میخک‌سانان (Caryophyllales) بومی مناطق گرمسیر غرب و مرکز آسیا می‌باشد، علاوه بر ایران از سواحل اقیانوس اطلس، مراکش،

 تونس تا دریای سیاه، ارمنستان، افغانستان و هند نیز گزارش شده است (ثقفی خادم، 1378). این گونه بوته مانند که گاهی تا سی سال نیز عمر می‌کند، دارای ریشه بسیار سخت و بلند با پوست ضخیم می‌باشد و یکی از دلایل اصلی مطرح شدن آن جهت مطالعات زیستی و شیمیایی، خواص دارویی آن نظیر درمان دیابت شیرین، روماتیسم و التهاب است (Lansky et al., 2014). این گیاه در طب سنتی ایران برای درمان روماتیسم، التهاب، امراض کبدی- کم خونی، ضد اسکوربورت و برای درمان نقرس استفاده می‌شده و در مطالعات جدید برای هیستری و حالات عصبی تجویز می‌گردد. با توجه به از سرگیری استفاده از داروهای گیاهی به جای ترکیبات سنتزشده آزمایشگاهی و همچنین اثرات نامطلوب این گیاه دارویی تحت تأثیر آلودگی‌های ناشی از فلزات سنگین، سبب انجام مطالعه حاضر گردیده است.

1-2- فرضیه‌های مطالعه

1- خاک منطقه ساوجبلاغ به علت هوازدگی مواد معدنی، از لحاظ تجمع عناصر فلزی سنگین در شرایط نامطلوب و فراتر از حد استاندارد قرار ندارد.

2- میوه گیاه دارویی کَوَر در منطقه ساوجبلاغ از لحاظ ترکیب شیمیایی تجمع بالایی از فلزات سنگین ضروری و غیر‌ضروری (نظیر کادمیوم و سرب) را نشان نمی دهد.

3- میوه گیاه دارویی کَوَر در منطقه ساوجبلاغ که جهت درمان بیماری به کار گرفته می‌شود، باعث بروز مسمومیت نمی‌گردد.