تاریخ حدیث و اندیشه‌های حدیثی در بحرین- قسمت ۲۴
۱ـ محقق کرکی (م ۹۴۰ ق)
در ۹۳۲ ق از او اجازه گرفته است.[۷۱۰]
۲ـ مصلخ بن حسن صِمری (م ۹۳۳ ق)
از او اجازه داشته است.[۷۱۱]
شاگردان
۱ـ عبدالله بن عبدالکریم
او در ۹۶۷ ق از بحرانی اجازه گرفته است.[۷۱۲]
۲ـ علی بن خمیس بن عبدالله جزایری
او در ۹۶۱ ق از بحرانی اجازه گرفته است.[۷۱۳]
۳ـ سید عبدالجلیل قاری حسینی
او در ۹۷۰ ق از استاد اجازه گرفته است.[۷۱۴] نسخهای از این اجازه در کتابخانه آیه الله گلپایگانی (رحمه الله) نگهدای میشود.[۷۱۵]
۴ـ نور الله حسینی[۷۱۶]
آثار
شرح حال و آثار او و شیخ یحیی احسایی ظاهراً در ریاض العلماء مخلوط شده است.[۷۱۷] ولی گزارش مختصری از آثار حدیثی او که به احتمال قوی از بحرانی است که در بخش آثار می آید.[۷۱۸]
- ابراهیم بن اسماعیل بن عبدالله حسینی اوالی (قرن ۱۰ق)
او از دانشمندان بحرین بوده است که به محمد بن حسن احمد بن فرج بن احمد بن حسن بن مبارک اجازۀ روایت داده است.
نسخه:
قم، مرعشی: ۳۳۰۷، محمد بن حسن بن احمد بن فرج بن احمد بن حسن بن مبارک اوالی سهلاوی، ۲۱ شوال ۹۴۳ق، پایان رساله سوم مجموعه.[۷۱۹]
- محمد بن یوسف بحرانی عسکری (قرن ۱۰ق)
تنها اطاعات ما از او اجازاتی است که از شیخ بهایی دارد. این اجازات در سالهای ۹۶۸ و ۹۹۹ و ۱۰۰۰ق صادر شده است و ضمن زبده الدعوات مجاز میباشد.[۷۲۰]
نسخه های اجازه:
۱ـ مشهد، گوهرشاد: ۷۴۳، بدون نام کاتب، ۹۹۹ق.[۷۲۱]
۲ـ مشهد، گوهرشاد: ۷۴۳، بدون نام کاتب، ۱۰۰۰ق.[۷۲۲]
۳ـ مشهد، گوهرشاد: ۷۴۳، بدون نام کاتب، بدون تاریخ کتابت، در فهرست تاریخ اعطاء اجازه ۹۶۸ق ذکر شده است ولی با توجه به تاریخ تولد شیخ بهایی در ۹۶۲ق بنظر این تاریخ اشتباه باشد.[۷۲۳]
- عبدالرحیم بن یحیی بن حسین بحرانی (قرن ۱۰ ق)
او کتابی در ادعیه دارد که جوامع السادات فی فنون الدعوات نام دارد. از آنجا که در این کتاب، از مصباح کفعمی (م ۹۰۵ ق) نقل کرده، باید او را متأخر از این تاریخ بدانیم. او همچنین از چند کتاب دعای سید بن طاووس نقل میکند.[۷۲۴]
شیخ حر عاملی دربارۀ او مینویسد:
صاحب الذهن الوقاد، فاضل محقق فقیه حافظ، نقل أَنه ما نظر شیئاً و نسیه، ذکره بعض علمائنا فی اجازهٍ له.[۷۲۵]
- ابراهیم بن اسماعیل بن عبدالله حسین اُوالی (قرن ۱۰ ق)
او در ۹۴۳ ق اجازهای به محمد بن حسن احمد بن فرج به احمد بن حسن بن مبارک داده است.[۷۲۶]
- حسین بن علی بن حسین بن ابی سروال اُوالی (قرن ۱۰ ق)
او از شاگردان محقق کرکی است و تالیفاتی در فقه دارد[۷۲۷] و در سال ۹۵۶ق زنده بوده است.[۷۲۸]
او به شاگردش شمس الدین محمد بن ابراهیم نجار اجازه داده و این اجازه را افندی به خط مجیز مشاهده کرده است.[۷۲۹]
او از استادش محقق کرکی اجازه روایت دارد.[۷۳۰]
- احمد بن محمد بن عبدالله بن علی بن حسین بن علی بن محمد بن سبع بن رفاعه سبعی، فخر الدین (قرن ۱۰ ق)
از فقهای روزگار خود بوده و شرحی بر قواعد الاحکام علامه دارد که سدید الافهام نام دارد.[۷۳۱]
او از شاگردان ابن متوج است و از شیخ محمد مشهور به ابن امیر الحاج عاملی[۷۳۲] و ابن فهد حلی[۷۳۳] روایت می کند و سید کمال الدین موسی حسینی از وی نقل مینماید.[۷۳۴]
برخی نوشتهاند او در ۹۶۰ ق در هند از دنیا رفته است.[۷۳۵]
ب. آثار حدیثی
درآمد
در طول دورۀ محدثانِ بحرین که قبلاً معرفی شدند یعنی از اوایل قرن چهارم تا انتهای قرن دهم آثار متعددی به وسیلۀ دانشمندان پیش گفته، در حوزۀ حدیث و علوم حدیث شیعه تدوین و تألیف شده است. در این بخش ما به اختصار این آثار را معرفی و گزارش می کنیم.
فهرست اخیر تا حدودی فعالیت های مکتوب محدثان بحرین را نشان می دهد. البته ممکن است به برخی آثار دست نیافته باشیم و یا در طول زمان از بین رفته باشند.
نمایه آثار مکتوب حدیثی بحرین در دورۀ مورد بحث به ترتیب تاریخی مؤلفین آنها چنین است:
- المختصر فی احوالات الاربعه عشر، از راشد بن ابراهیم بن اسحاق (م ۶۰۵ ق)
| نسخه قابل چاپ | ورود نوشته شده توسط نجفی زهرا در 1399/12/22 ساعت 01:13:00 ق.ظ . دنبال کردن نظرات این نوشته از طریق RSS 2.0. |