مكانیزم­های حاكمیت شركتی به مرور زمان بوجود می­آیند. برخی شركت­ها دارای مكانیز­م­های قوی حاكمیت شركتی مثلاً در تعداد اعضای مستقل هیأت­مدیره، حضور سرمایه­گذاران نهادی می­باشند. برخی شركت­ها نیز دارای حاكمیت شركتی ضعیفی می­باشند. در این تحقیق توانایی حاكمیت شركتی از كفایت حاكمیت شركتی تفكیك می­شود. توانایی (یا ضعف) حاكمیت شركتی بعنوان اندازه حاكمیت شركتی قلمداد می­شود. شركتی كه دارای تعداد بیشتری عضو هیأت­مدیره مستقل­، سرمایه­گذاران نهادی بوده­، درصد مالكیت اعضای هیأت­مدیره و

 اعضای غیرموظف هیأت مدیره باشد دارای حاكمیت شركتی توانمند محسوب می­شود. در مقابل، حاكمیت شركتی در صورتی كافی تلقی می­شود كه در كاهش هزینه­های نمایندگی مؤثر واقع شود. حاكمیت شركتی می تواند ضعیف ولی كافی باشد با این شرط كه در زمان شروع آن، مسئله نمایندگی در حد پایین باشد. حاكمیت شركتی می­تواند قوی (توانمند) بوده ولی كافی نباشد  (نیکو مرام و محمدزاده سالطه، 1389).

واحدهای تجاری همواره با فرصت­های سرمایه­گذاری زیادی روبرو می­شوند و نیازمند تصمیم­گیری منطقی نسبت به یک سرمایه­گذاری بهینه هستند. در واقع، سرمایه­گذاری هر واحد تجاری باید با توجه به محدودیت منابع و کارا بودن آن صورت گیرد، اما مسئله اصلی، انتخاب طرح­ها و تصمیم­گیری راجع به فرصت­های سرمایه­گذاری به وسیله مدیران واحدهای تجاری است که بر اساس منافع شخصی آن­ها صورت می­گیرد. به عبارتی دیگر، عدم تقارن اطلاعاتی و تضاد منافع مانع انجام یک سرمایه­گذاری بهینه می­شود (یانگ و جیانگ[1]، 2008).
از این رو واحدهای تجاری برای سرمایه­گذاری در طرح­های مختلف باید حد یا میزان سرمایه­گذاری را با توجه به محدودیت منابع، مورد توجه قرار دهند. این امر از طریق روش­های ارزیابی طرح­ها، از جمله ارزش فعلی خالص انجام می­شود. طبق این روش، در یك یا چند طرح وقتی سرمایه­گذاری انجام می­گیرد كه، ارزش فعلی خالص آن طرح­، مثبت باشد (مدرس و حصارزاده، 1387).
شرکت­ها در تصمیمات تأمین مالی با دو منبع تأمین مالی داخلی و تأمین مالی خارجی روبرو هستند. منابع مالی داخلی، شامل جریان­های وجوه نقد حاصل از فعالیت­های عملیاتی، فروش دارایی­ها و سود انباشته و منابع مالی خارجی دربرگیرنده وجوه تحصیل شده از طریق بازار مالی مانند انتشار اوراق مشارکت، صدور سهام جدید و دریافت تسهیلات مالی از بانک هستند. مدیران باید تصمیم بگیرند وجوه مورد نیاز خود را چگونه تأمین کنند و منابع مالی در دسترس را چگونه مصرف کنند. آن­ها می­توانند این منابع مالی را صرف پرداخت سود به سهامداران، اجرای پروژه­های سرمایه­گذاری سودآور، تسویه بدهی­های موعد رسیده و افزایش سرمایه در گردش کنند (فرانک و گویال[2]، 2003).
در این فصل ابتدا به بیان مسأله تحقیق می­پردازیم سپس اهداف، اهمیت و ضرورت، فرضیه­های تحقیق، قلمرو تحقیق، استفاده­کنندگان از نتایج تحقیق، تعریف و واژه­ها و اصطلاحات و ساختار تحقیق بیان می­شوند.