شناسایی ریسکها

در چرخه مدیریت ریسک شرکتی، شناسایی ریسک و ارزیابی آن ۲ مرحله بسیار حائز اهمیت تلقی می شوند. حوادثی که می توانند بر اهداف یک شرکت تأثیر داشته باشند باید شناسایی و ارزیابی شده تا بتوان به نحو مناسب و مقتضی به آنها واکنش نشان داد. ۱٫ تکنیک های شناسایی ریسک و ارزیابی آن شناسایی ریسک باید جامع باشد تا دربرگیرنده تمامی حوزه هایی شود که یک شرکت و طی مدت زمان های مختلف در آنها فعالیت می کند؛ بنابراین خوب است طیف وسیعی از افراد شامل مدیران و متخصصان امر را در این فرایند مشارکت داد. حاصل این مرحله، داشتن لیستی از حوادث به همراه توضیحاتی است در رابطه با اینکه چرا و چگونه این حوادث بر برنامه ریزی های شرکت ها تأثیر می گذارند. ارزیابی ریسک به عنوان گام بعدی، حداقل به تعیین جایگاه تقریبی و نسبی ریسک های شناخته شده و در صورت ایده آل به اظهارات قابل ارزیابی و اندازه گیری در مورد تأثیرات احتمالی هریک از این ریسک ها و احتمال وقوعشان نیازمند است. برخی حوادث، براساس نحوه توزیع شان در مدل ها یا اطلاعات به دست آمده از بازار ، قابل اندازه گیری می باشند؛ برخی دیگر ممکن است نیاز به تشکیل سناریو یا مراجعه به پایگاه های اطلاعاتی و مستندات شرکت داشته باشند. نتایج حاصل از این مرحله، لیستی از حوادث است که دست کم براساس «تأثیر احتمالی» و «احتمال وقوع» دسته بندی شده اند. در این مرحله، فرصت ها می توانند از تهدیدات تفکیک شده و درنتیجه به گونه ای متفاوت با آن برخورد شده تا به استفاده بهینه از ریسک های شناخته شده منتهی شود.

در ارتباط با مدیریت ریسک های طرح های کلان ، در سال ۲۰۰۸ مؤسسه مدیریت پروژه برای نخستین بار دسته بندی شش سطحی را درباره ریسک های طرح های کلان فناوری اطلاعات ارائه نمود که این گروهبندی شامل ریسک های سطح طرح ، پروژه ، مرتبط منافع ، پورتفولیو ، محیط و ریسک های سطح عملیاتی می باشد که مبنای تقسیم بندی ریسک های سطح صفر همین گروهبندی می باشد. زاخاریاس (Zachariase ,2008) ، آرتا (Aritua, 2011) ، هیلسون( Hilson,2008) ، بران (Brown ,2008) ، کوآن (KWAN ,2009) سطح بندی دیگری از ریسک های طرح های کلان ارائه نمودند که در کل در تمام ایت تقسیم بندی ها می توان نتیجه گرفت که در تمام بررسی ها صورت گرفته ریسک های سطح طرح در دو سطح ریسک های سطح طرح و سطح پروژه می باشند. (Kearns,& Sabherwal,2006,137)

۲-۲۹-۴- آینده نگری

آینده نگری فرآیندی است که به کمک تلاش های نظام مند به دوره هایی طولانی تر از آینده علم، فناوری، اقتصاد و محیط زیست و جامعه نگاه می کند و در این مسیر به دنبال “مشخص کردن فناوری های عام نوظهور” و “تعیین کردن آن دسته از بخش های زیر بنایی تحقیقات راهبردی است که احتمال ثمردهی و سود دهی اقتصادی و اجتمای بیشتری دارد”. که شامل آموزش و افزایش مهارت افراد، توسعه و پشتیبانی، نوآوری در فناوری اطلاعات، شناسایی قابلیت ها و پرورش فرصتها،  افزایش توانایی های راهبردی مدیریت می باشد.( مانیان ، ۱۳۸۸، ۱۷-۱۴)

۲-۲۹-۴-۱- شناسایی قابلیت ها و پرورش فرصت ها

اصطلاح قابلیت احتمالاً اولین بار در ادبیات روانشناسی در سال ۱۹۷۳ معرفی شد، وقتی دیوید مک کللند در مقاله خود تحت عنوان «آزمودن قابلیت بجای هوش» نشان داد که در واقع آزمون های سنتی استعداد و محتوای دانش، نه عملکرد شغلی و نه موفقیت در زندگی را پیش بینی می کند.

بنابراین بررسی برای تئوری و ابزارهایی که بتواند اثربخشی در محل کار را پیش بینی کند شروع شد. در سال ۱۹۸۲، بویاتزیس اولین بار داده های جامعی را برای ارزیابی قابلیت های شغلی جمع آوری کرد. از آن زمان، قابلیت ها عامل مهمی در فعالیت های بهسازی منابع انسانی محسوب شدند. (واتانوپاس و تاینگام ، ۲۰۰۷ ، ۹)

[۱]  Futures

بررسی میزان همراستایی فناوری اطلاعات و کسب و کار الکترونیک (با بهره گرفتن از تکنیک AHP) مطالعه موردی(مجتمع پتروشیمی اصفهان)