1-1-بیان مسئله

اسینتوباکتربومانی از پاتوژن های فرصت طلب در حال گسترش بوده، این باکتری یک باسیل گرم منفی، غیر متحرک، غیر تخمیری، پلی مورف، هوازی اجباری و معمولا کپسول دار است که بر روی محیط های معمولی آزمایشگاهی به آسانی رشد می کند . اندازه کلنی بین 1 تا 2 میلی متر، بدون پیگمان و صاف تا موکوئیدی است. در مرحله رشد لگاریتمی شکل باسیل دارند، ولی در مرحله سکون به صورت کوکوباسیل دیده می شوند اسینتوباکتر بومانی اکسیداز منفی هستند، توانایی احیای نیترات را ندارند، همچنین اندول منفی و کاتالاز

 مثبت می باشند. بر روی محیط آگار خون دار معمولا همولیز ایجاد می کنند و در دمای 44 درجه سلسیوس رشد   می کنند.

این باکتری ها در روی سطوح خشک تا مدت ها زنده باقی می مانند. مقاومت بالای این باکتری نسبت به شرایط محیطی (11روز در رطوبت نسبی 31 درصد، 4 روز در رطوبت نسبی 10 درصد) امکان حضور این باکتری را در محیط های بیمارستانی افزایش داده است. این ارگانیسم به عنوان فلور نرمال در پوست و دستگاه تنفسی افراد سالم وجود داشته و در سال های اخیر به عنوان یک عامل مهم در عفونت های بیمارستانی گزارش شده است. با وجود اینکه این باکتری معمولا از ویرولانس پائینی برخوردار است، اما می تواند طیف وسیعی از عفونت ها نظیر باکتریمی، سپتی سمی و پنومونی همچنین عفونت خون در بیماران دچار سوختگی با ضعف سیستم ایمنی را ایجاد نماید. اسینتوباکتر بومانی بیشترین عامل ایجاد کننده عفونتهای بیمارستانی به ویژه در بخش مراقبت های ویژه می باشند که نسبت به طیف وسیعی از آنتی بیوتیک ها مقاومت نشان می دهند. اگرچه سویه های اسینتوباکتر بومانی معمولا در آب و خاک یافت می شوند، ولی منشا سویه های اپیدمیک مقاومت به چند دارویی آن از بیمارستان می باشد و این سویه ها از لحاظ ژنتیکی بسیار شبیه هم هستند. ریسک فاکتورهای مهم آن مصرف طولانی مدت آنتی بیوتیک، اقامت طولانی در بخش مراقبت های ویژه (ICU) و بیماری های جدی می باشد.

اسینتوباکتر بومانی به عوامل ضد میکروبی بسیار مقاوم است که این مقاومت می تواند ذاتی و یا از طریق بدست آوردن عوامل ژنتیکی مقاومت باشد. درمان عفونت های اسینتوباکتر اغلب در مواردی که فنوتیپ مقاومت، چند دارویی است مشکل می باشد. این مقاومت ها اغلب با واسطه ژن هائی صورت می گیرد که بر روی عناصر ژنتیکی متحرک مثل ترانسپوزون ها و اینتگرون ها قرار داشته و به سادگی در میان باکتری ها انتشار می یابند. در حال حاضر بتالاکتام ها به عنوان داروی انتخابی در درمان عفونت های اسینتوباکتر بومانی مقاوم به چند دارو استفاده می گردد، هرچند مقاومت به این عوامل رو به افزایش می باشد.

این باکتری با مکانیسم های مختلف به این داروها مقاومت نشان می دهند که می توان به موارد زیراشاره کرد. یکی از این عوامل ایجاد کننده مقاومت تولید متالوبتالاکتاماز می باشد. متالوبتالاکتامازها قادر به هیدرولیز طیف وسیعی از بتالاکتام ها از جمله پنی سیلین ها، سفالوسپورین ها و کارباپنم ها هستند، اما توانایی هیدرولیز مونوباکتام ها (آزترونام) را ندارند. متالوبتالاکتاماز بر اساس ساختار مولکولی به شش نوع تقسیم می شود که شامل ژنهای:AIM,NDM ,SPM ,SIM ,GIM ,IMP ,VIM هستند که در بین آنها VIM و NDM از همه بارزتر می باشد .